Ken je dat onbeschrijflijke gevoel dat door je lijf schiet, als je onverwacht oogcontact maakt iemand die je leuk vindt? Het moment gaat in een flits voorbij, omdat je gauw de andere kant op kijkt. En toch is het net alsof alles in slow motion gebeurt.
Als koor hadden we het verlangen een lied te zingen dat echt van ons was, dat door ons geschreven was. Het gedicht Perfect was al jaren daarvoor geschreven door een koorlid. Bij het opzoeken van een mooie tekst kwam deze weer boven. Perfect gaat over vlinders in je buik. Vlinders die naar boven komen als je iemand onbeschrijflijk mooi vindt. Of als je onverwacht je lievelingsliedje ergens hoort. Vlinders die je voelt als de zon op een dromerige ochtend de wereld bedekt met een laagje goud. Of als God opeens heel dichtbij lijkt te zijn. Met Perfect zingen we naar elkaar en naar God, over hoe mooi het is als Zijn hart het onze raakt.